Κωνσταντινούπολη,χωρίς πολλά λόγια.

Πολλοί θεωρούν την Κωνσταντινούπολη "Νέα Υόρκη της Ανατολής". Για μένα η Κωνσταντινούπολη είναι η Κωνσταντινούπολη(/İstanbul/Constantinople/Πόλη). Η πόλη που δεν μπορεί να συγκριθεί με καμία άλλη. Δεν έχει καμία σχέση με την Αθήνα,που την αγαπάμε παρά τα χίλια στραβά της. Την Κωνσταντινούπολη την αγαπάς ΓΙΑ τα χίλια στραβά της. Για την αφόρητη ζέστη της το καλοκαίρι και την παγωνιά της το χειμώνα. Για τους καυγάδες στους δρόμους και τα παράδοξα που συναντάς σε κάθε γωνία. Και για αυτά έχω σκοπό να γράψω εδώ. Αν θέλετε εντυπώσεις μπορείτε να ρίξετε μια ματιά στο blog της φίλης μου της Amelie που πήγαμε μαζί το περασμένο καλοκαίρι και το σχετικό άρθρο της είναι πολύ καλό.
Τα παράδοξα της λοιπόν είναι :
-Τα επαγγέλματα. Κυρίως λόγω της οικονομικής κατάστασης αλλά και σε κάποιες περιπτωσεις λόγω παραδόσεων στην Τουρκία θα δεις ανθρώπους να κάνουν πράγματα που δεν φανυαζόσουν ποτέ οτι μπορεί να παρέχουν τα προς το ζην σε κάποιον. Δηλαδή:Υπάρχουν καταρχήν τα καθιερωμένα: Άνθρωποι που πουλάνε κυριολεκτικά οτιδήποτε στο δρόμο. Και με τον όρο οτιδήποτε εννοώ ακριβώς αυτό. Για του λόγου το αληθές...Ένας κύριος πουλάει ποδήλατα-μινιατούρες φτιαγμένα από σύρμα. Πολλοί άλλοι (χειμώνα-καλοκαίρι) μύδια. Τα κουλούρια,τα κάστανα και τα νερά θεωρούνται απλώς δεδομένα και βρίσκονται σε καροτσάκια σε κάθε γωνία. Ειδικά το καλοκαίρι θα βρεις παντού τύπους που κουβαλάνε ψυγειάκια με νερά.(το χειμώνα ομπρέλες).Τελευταία μόδα?Σφηνάκια!!!Ναι,καλά κατάλαβες!Πουλάνε σφηνάκια στο δρόμο!!!(μόνο τεκίλα και βότκα)!Ας μην αναφερθώ καν στους κράχτες για τα μαγαζιά που σε προσκαλούν να πιεις καφέ και να...σου πουν το φλυτζάνι (Kahve sizin,fal bizim) Ένας γραφικότατος κυριούλης που περιφέρεται στους δρόμους με μια...ζυγαριά παραμάσχαλα. Τι κάνει? Ζυγίζει τους περαστικούς έναντι αμοιβής! Ένας άλλος νεαρός πουλάει γιγαντοαφίσες ταινιών (από Τσάρλι Τσάπλιν μέχρι Σκοτεινό Ιππότη). Ένα από τα αγαπημένα μου είναι και το επάγγελμα της χαμαμτζούς.Το χαμάμ: Στο χαμάμ μπορείς απλώς να μπεις και να λιώσεις ή να πληρώσεις κάτι παραπάνω και να απολαύσεις ένα παραδοσιακό τουρκικό μπάνιο. Και εδώ μπαίνει η χαμαμτζού,η οποία είναι κυρία τεραστίων διαστάσεων από της οποίας τα χέρια εύχεσαι να βγεις ζωντανός την πρώτη φορά που πηγαίνεις.Αν ξέρεις τη γλώσσα θα γελάσεις απίστευτα μαζί τους αλλά θα σου προκαλέσουν και αμηχανία όταν αρχίσουν να σου χορεύουν οριεντάλ και να λικνίζουν τις καμπύλες τους.Το oscar επαγγέλματος όμως πάει -και λόγω δυσκολίας- στους λατρεμενους çaycı. Κουβαλάνε στην πλάτη ένα τεράστιο σαμοβάρι το οποίο περιέχει τσάι (ενίοτε και καφέ) και περιφέρονται στους δρόμους διαλαλώντας την πραμάτεια τους.
-Οι διαδηλώσεις: Η Τουρκία είναι αλήθεια πως δεν φημίζεται για τα κινήματά της ή τις μαζικές διαμαρτυρίες της Αριστεράς. Για όλα όμως υπάρχει ένας λόγος. Και αυτός είναι πως σε κάθε πορεία για κάθε διαδηλωτή υπάρχουν 7000 αστυνομικοί. Κυριολεκτικά. Το καλοκαίρι έγινε μια πορεία διαμαρτυρίας ομοφυλοφίλων στην οποία ζήτημα είναι να συμμετείχαν 300 άτομα. Ε,συμμετείχαν και 500 ένστολοι αστυνομικοί οπλισμένοι σαν αστακοί. Άσε όσους ήταν με πολιτικά.
-Το delivery: Υπάρχει βέβαια και το παραδοσιακό pizza boy με το μηχανάκι του. Υπάρχει όμως και το άλλο! ντελιβεράς,ντυμένος σαν σερβιτόρος που μεταφέρει το φαγητό σε...δίσκο. Το πηγαίνει με τα πόδια,καλυμμένο με διαφανή μεμβράνη και επιστρέφει για να πάρει το σερβίτσιο.
-Στο ποτό:Από τα αγαπημένα μου τουρκικά παράδοξα είναι η ευχή που ανταλλάσουν οι Τούρκοι όταν πίνουν. Επειδή ως μουσουλμάνοι δεν επιτρέπεται να πίνουν,όταν τσουγκρίσουν τα ποτήρια τους λένε "Şerefe" που σημαίνει "Για την τιμή". Θα γίνουμε γκολ δηλαδή,αλλά για την τιμή μας. (κάτι σαν το δικό μας κουλό,το "εις υγείαν" δηλαδή).
-Στα μαγαζιά: Το κάπνισμα έχει απαγορευτεί σε όλους τους κλειστούς δημόσιους χώρους στην Τουρκία. Σε όλα τα μαγαζιά θα δεις ταμπέλες που λένε οτι το πρόστιμο για όσους καπνίζουν είναι 62 λίρες. Και στα περισσότερα μαγαζιά θα δεις ένα υπάλληλο που σου λέει "Εαν θέλεις να καπνίσεις μπορείς να καθίσεις στο τάδε τραπέζι!" Το ακόμη πιο περίεργο είναι πως στα καραβάκια που σε μεταφέρουν από την Ασιατική πλευρά στην Ευρωπαϊκή το κάπνισμα απαγορεύεται ως και στο κατάστρωμα. Το δε παράλογο είναι οτι πριν μερικές μέρες που καθόμουν στο κατάστρωμα και κάπνιζα-όπως και αρκετός κόσμος- ένας αστυνομικός έκανε παρατήρηση και μας ζήτησε να το σβήσουμε...Που είναι το παράλογο?Οτι είχε το τσιγάρο στο χέρι!
Θα κλείσω με το αγαπημένο μου παράδοξο,το οποίο αν και πιο μελαγχολικό νιώθω πως πρέπει να το αναφέρω.. Όπως είπα και παραπάνω,η Τουρκία είναι από τις πλέον αστυνομοκρατούμενες χώρες,με αποτέλεσμα η αντίδραση να θεωρείται πολυτέλεια. Έτσι,περιστατικά αστυνομικής βίας γίνονται συνήθως "γαργάρα" και ξεχνιούνται (με ελάχιστες εξαιρέσεις και βέβαια με μικρή συμμετοχή). Που έγκειται το παράδοξο? Στην αντίδραση μεγάλου μέρους της τουρκικής κοινωνίας (και ειδικότερα της νεολαίας) μετά τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Πέρα από τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας και την επίθεση στο ελληνικό προξενείο με μπογιά,οι τοίχοι της Κωνσταντινούπολης γέμισαν με στένσιλ που έλεγαν "Αλέξη είσαι αδερφός μου"(βλ.φωτογραφία).Επιπλέον το Facebook γέμισε με τουρκικά γκρούπ διαμαρτυρίας (ενδεικτικά "Biz de 15 yaşındayız/Είμαστε και εμείς 15χρονοι" με αριθμό μελών...μερικές χιλιάδες!). Φίλοι από την Κωνσταντινούπολη μου έλεγαν πως όταν είδαν την αντίδραση της ελληνικής νεολαίας στην είδηση της δολοφονίας ένιωσαν την ανάγκη να κάνουν κάτι. Ουσιαστικά να διαμαρτυρηθούν για τους δικούς τους νεκρούς που τα ονόματά τους δεν τα έμαθε κανείς και να συμπαρασταθούν σε εμάς στο βαθμό που μπορούν...
Αυτά λοιπόν από την Κωνσταντινούπολη που μας κάνει να πετάμε από χαρά με την ίδια ευκολία που μας μελαγχολεί.