29/1/09

Περιβάλλον PART Ι: Εγκλήματα

Τα δέντρα ξηλώνονται από την πλατεία Κύπρου για να δημιουργηθεί στη θέση τους parking. Ο Κακλαμάνης χτυπιέται πως τα δέντρα θα επανέλθουν μετά την ολοκλήρωση του έργου και όταν λέει κάτι ο Κακλαμάνης είναι εγγύηση (κατά δική του δήλωση). Η ΕΕ προσπαθεί να θέσει νέα όρια στις εκπομπές ρύπων και η ΔΕΗ επιμένει στο τρίπτυχο της επιτυχίας: λιγνίτη-λιθάνθρακα-πετρέλαιο. Στον υδροφόρο ορίζοντα στο Κορωπί βρέθηκε χρώμιο. Ο Ασωπός ξεχνιέται αλλά τα προβλήματά του παραμένουν. Στη Λευκίμη τη ΜΑΤ φυλάνε το χώρο που θα γίνει ο ΧΥΤΑ. Και πάμε τώρα και στα πιο μεγάλα...
Η εταιρεία ExxonMobil χρηματοδοτεί διάφορα ερευνητικά προγράμματα και ΜΚΟ. Να δούμε λίγο που πάνε τα λεφτά των χρηματοδοτήσεών τους? (για να μην νομίζουμε οτι κάνουν και κάτι για την καλή τους την καρδιά)
1)Competitive Enterprise Institute: "το να υπερθερμανθεί ο πλανήτης είναι εξίσου πιθανό με το να πεθάνουμε από επίθεση εξωγήινων" και άρθρο για την υπερθέερμανση με τίτλο "Don't worry,be happy"
2)American Legislative Exchange Council: "Η υπερθέρμανση θα μπορούσε ακόμη και να σώσει ζωές"
3)Frontiers of Freedom: "Ο άνθρωπος ευθύνεται για την υπερθέρμανση και αυτό είναι αποδεδειγμένο επιστημονικά? Αυτά είναι ψεύδη των οικολόγων"
4)Reason Public Policy Institute:"Ο ήλιος και όχι το φαινόμενο του θερμοκηπίου ευθύνεται για την άνοδο της θερμοκρασίας."
5)National Center for Public Policy Research:"το διοξείδιο του άνθρακα δεν παίζει μεγάλο ρόλο στην υπερθέρμανση"
6)Center for the Study of CO2 and Global Change: "Οι εκπομπές CΟ2 μας κάνουν καλό γιατί........ενισχύουν την οργανικη ύλη και έτσι τρέφεται όλος ο κόσμος!!!"
7)Hoover Institution: "Ευτυχία είναι ένας ζεστός πλανήτης!"
8)Action Institute for the study of religious liberty: (αναφερόμενοι στον περιορισμό εκπομπών του CO2) "μια αδέξια προσπάθεια ρύθμισης ενός προβλήματος που μάλλον δεν υφίσταται."
Λίστα με τα ακριβή ποσά που δίνει σε αυτά τα ιδρύματα(όπως και σε πολλά άλλα) έχει δημοσιευτεί από τη Le Monde.
Σε όλη την πρώην σοβιετική επικράτεια υπάρχουν πυρηνικοί αντιδραστήρες (εν ενεργεία και μη). Σε όλη αυτή την επικράτεια (σχεδόν μισή ήπειρος αν το σκεφτεί κανείς) υπάρχουν ολόκληρες περιοχές που έχουν καταστραφεί ολοσχερώς από πυρηνικά ατυχήματα (Καζακστάν,Φεργκάνα,Αράλη,Τσέρνομπιλ και τόσα άλλα).
Για χρόνια ο αντιδραστήρας 4 του Τσέρνομπιλ ήταν καλλυμένος με...άμμο (και τα μέτρα που πάρθηκαν αργότερα δεν έκαναν τίποτα το σοβαρό). Παράλληλα κάτοικοι της περιοχής καλλιεργούν χωράφια γύρω από το εργοστάσιο για να ζήσουν.
Στο Μομπάλ η δεύτερη γενιά θυμάτων (από τη μόλυνση του νερού πλέον) αναμένεται να ξεπεράσει κατα πολύ στον αριθμό τα αρχικά θύματα της χημικής μόλυνσης από την εταιρεία Union Carbide (Dow Chemical σήμερα).
Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου η Μ.Βρετανία πραγματοποίησε πειράματα βιολογικών όπλων στο νησί Gruinard (γνωστό στην Αγγλία ως Anthrax island). Σκοπός των πειραμάτων ήταν να βρεθεί τρόπος να πραγματοποιηθεί ρίψη "κέικ άνθρακα" πάνω από γερμανικές πόλεις. Το νησί παραμένει μολυσμένο και σε καραντινα.

Στις ΗΠΑ το 85% των Ι.Χ. ξεπερνούν (κατά πολύ) τα 2000 κυβικά (ως εκτούτου "καίνε" περισσότερο,μολύνουν περισσότερο).
Στην Ελήλάδα πολλά νοσοκομεία δεν μεταφέρουν τα υψηλής επικινδυνότητας υλικά σε κατάλληλους χώρους αλλά σε χωματερές. Παρράλληλα πολλοί δήμοι δεν διαθέτουν οχήματα τα οποία να παραλαμβάνουν οικιακές συσκευές οι οποίες είναι χαλασμένες (με αποτέλεσμα αυτές να καταλήγουν σε ρέματα). Ταυτόχρονα δεν υπάρχει ενημέρωση για τις λάμπες χαμηλής κατανάλωσης -οι οποίες δεν θα πρέπει να πετάγοντα
ι όταν χαλάσουν,καθώς περιέχουν επικίνδυνα υλικά.Την ίδια στιγμή στις μισές πόλεις της Ελλάδας οι κάδοι ανακύκλωσης είναι σπάνιο φαινόμενο.
(συνεχίζεται...)

Τα παιδιά του Δεκέμβρη.

Δεν πέρασαν ούτε 2 μήνες και τα γεγονότα του Δεκέμβρη(ή Δεκεμβριανά των 16άρηδων/μπάχαλα/κοινωνική έκρηξη(όπως θέλεις πες τα) μοιάζουν τόσο μακρινά όσο το 1-1-4.

Γεγονότα που μας άλλαξαν. Σαν ανθρώπους και σαν κοινωνία.

Μας άλλαξαν όχι γιατί κάτι άλλαξε στο παιχνίδι και στο πως παίζεται,αλλά γιατί τόσα χρόνια αρνούμασταν να δούμε μια πραγματικότητα που βρισκόταν κάτω από τη μύτη μας. Και εξηγούμαι:

Τα γεγονότα που ακολούθησαν την εν ψυχρώ δολοφονία του Καλτεζά,άλλαξαν όλη εκείνη τη γενιά αλλά για τελείως διαφορετικούς λόγους:Η Χούντα ήταν μια ανάμνηση από το χτές και όχι από το μακρινό και μαύρο παρελθόν. Η πολιτική συγκυρία,η διεθνής κατάσταση και οι κοινωνικές συνθήκες στην Ελλάδα ήταν τελείως διαφορετικές. Η εν ψυχρώ εκτέλεση ενός ανθρώπου ήταν ακόμη είδηση-βόμβα, οι συνειρμοί και οι παραλληλισμοί προκαλούσαν φρίκη από μόνοι τους. Και ύστερα...Μπήκε αρκετό νερό στο κρασί,μεσολάβησαν και άλλα τέτοια φρικιαστικά,ατυχή,μεμονωμένα...Ατιμώρητα στην ουσία. Και ξαφνικά σταμάτησαν να μας προκαλούν εντύπωση. Τα σχολιάζαμε,τα καταδικάζαμε και στο τέλος τα συνηθίζαμε.

Κάθε τόσο κάποιος νεαρός Τσιγγάνος/Αλβανός/Πακιστανός έτρωγε μια σφαίρα στο κεφάλι.Λέγαμε “αν είναι δυνατόν”, βρίζαμε και προχωρούσαμε στο επόμενο θέμα. Σε κάθε διαδήλωση τα πράγματα γινόντουσαν πιο άγρια. Καταρριόμασταν τους μπάτσους και μέχρι να συνέλθουμε από τα δακρυγόνα είχαμε ξεχαστεί. Τίποτα πλέον δεν προκαλούσε εντύπωση ή σοκ. Η “κοινή γνώμη” έπαψε να έχει γνώμη,είχε μόνο κάτι να περιμένει και κάτι να φοβάται. Και ξαφνικά έγινε το ΜΠΑΜ. Πρώτα στα Εξάρχεια,μετά σε όλη την Αθήνα και τέλος,σε όλη την Ελλάδα. Τη νύχτα που ο Αλέξης έπεφτε νεκρός από τη σφαίρα ενός μπάτσου-σερίφη,σε όλη την Ελλάδα γινόντουσαν πορείες διαμαρτυρίας για τη δολοφονία του. Στη συνέχεια το σκηνικό άλλαξε. Άρχισε να καίγεται η Αθήνα,ακολούθησε η Θεσσαλονίκη και ξαφνικά η χώρα βρισκόταν “στο έλεος των κουκουλοφόρων” (τάδε έφη Πρετεντέρης, Τρέμη, και οι υπόλοιποι γνωστοί άγνωστοι της tv).

Πέρασαν 1-2 μέρες και το πράγμα αντί να ξεφουσκώσει φούντωνε όλο και περισσότερο. Ήρθε και η κηδεία με την αστυνομική ηλιθιότητα στο μεγαλείο της. Οι δημοσιογράφοι απορούσαν ως πότε θα συνεχιστεί.Οι της αντιπολίτευσης καταδίκαζαν την κυβέρνηση (με εξαίρεση το ΛΑΟΣ που καταδίκαζε τα 15χρονα,τους Αλβανούς και τον Τσίπρα). Οι της κυβέρνησης καταδίκαζαν τους “γνωστούς αγνώστους που πάνε να καταλύσουν τη σύγχρονη δυτική δημοκρατία μας”. Οι εκπρόσωποι της Αστυνομίας καταδίκαζαν τους μαθητές και τους δημοσιογράφους. Οι δημοσιογράφοι καταδίκαζαν και αυτοί κάτι από τα παραπάνω,ανάλογα με την κομματική τους προέλευση. Για να μη μιλήσω για εκείνο το δόλιο το ΚΚΕ και το θλιβερό του διήγημα.

Και για να φτάσω στην ουσία. Αναφέρθηκα στη γενιά που βγήκε στο δρόμο μετά τη δολοφονία του Καλτεζά. Η δική μας γενιά όμως άφησε πολλές δολοφονίες να περάσουν μέχρι να ταρακουνηθεί και να συνειδητοποιήσει οτι όλα όσα θεωρούσε δεδομένα (το δικαίωμα στη ζωή ας πούμε) δεν ήταν τελικά ακριβώς έτσι. Άφησε πίσω της πολλά χωρίς να αντιδράσει. Και όταν τελικά τα πράγματα έφτασαν στο απροχώρητο βγήκε στο δρόμο και τα ρήμαξε όλα.

Εμείς οι ίδιοι ακόμη,που βγήκαμε στο δρόμο πάθαμε σοκ από τον παλμό και τη συμμετοχή. Πάθαμε σοκ βλέποντας 15χρονους μαθητές να πετάνε πέτρες και να φωνάζουν σαν να ήταν ο αδερφός τους που δολοφονήθηκε. Γιατί? Περιμέναμε ότι αυτά χωρίς κανένα μέλλον παιδιά θα έμεναν με σταυρωμένα χέρια? Ή μήπως οτι θα έκαναν καθιστική διαμαρτυρία και θα γυρνούσαν σπίτι? Ευτυχώς όχι. Ευτυχώς από ότι φαίνεται,αυτή η γενιά δεν θα αφήσει τίποτα να περάσει ατιμώρητο. Και λέω ευτυχώς γιατί εμείς αποτύχαμε στο να σταματήσουμε την αυθαιρεσία,την καφρίλα και την ηλιθιότητα. Δεχτήκαμε να καπελωθούν οι αγώνες μας, δεχτήκαμε να είμαστε απλά η γενιά στο ενδιάμεσο 2 κόσμων,δεχτήκαμε να μας λένε απολιτίκ,αδιάφορους και βολεψάκηδες. Οι 15άρηδες όμως δεν θα είναι τόσο εύκολη λεία όσο εμείς. Γιατί δεν έχουν τίποτα να χάσουν. Και πάλι καλά δηλαδή γιατί μόνο όσο υπάρχουν αυτοί μπορούμε να ελπίζουμε σε κάτι.