Γεγονότα που μας άλλαξαν. Σαν ανθρώπους και σαν κοινωνία.
Μας άλλαξαν όχι γιατί κάτι άλλαξε στο παιχνίδι και στο πως παίζεται,αλλά γιατί τόσα χρόνια αρνούμασταν να δούμε μια πραγματικότητα που βρισκόταν κάτω από τη μύτη μας. Και εξηγούμαι:
Τα γεγονότα που ακολούθησαν την εν ψυχρώ δολοφονία του Καλτεζά,άλλαξαν όλη εκείνη τη γενιά αλλά για τελείως διαφορετικούς λόγους:Η Χούντα ήταν μια ανάμνηση από το χτές και όχι από το μακρινό και μαύρο παρελθόν. Η πολιτική συγκυρία,η διεθνής κατάσταση και οι κοινωνικές συνθήκες στην Ελλάδα ήταν τελείως διαφορετικές. Η εν ψυχρώ εκτέλεση ενός ανθρώπου ήταν ακόμη είδηση-βόμβα, οι συνειρμοί και οι παραλληλισμοί προκαλούσαν φρίκη από μόνοι τους. Και ύστερα...Μπήκε αρκετό νερό στο κρασί,μεσολάβησαν και άλλα τέτοια φρικιαστικά,ατυχή,μεμονωμένα...Ατιμώρητα στην ουσία. Και ξαφνικά σταμάτησαν να μας προκαλούν εντύπωση. Τα σχολιάζαμε,τα καταδικάζαμε και στο τέλος τα συνηθίζαμε.
Κάθε τόσο κάποιος νεαρός Τσιγγάνος/Αλβανός/Πακιστανός έτρωγε μια σφαίρα στο κεφάλι.Λέγαμε “αν είναι δυνατόν”, βρίζαμε και προχωρούσαμε στο επόμενο θέμα. Σε κάθε διαδήλωση τα πράγματα γινόντουσαν πιο άγρια. Καταρριόμασταν τους μπάτσους και μέχρι να συνέλθουμε από τα δακρυγόνα είχαμε ξεχαστεί. Τίποτα πλέον δεν προκαλούσε εντύπωση ή σοκ. Η “κοινή γνώμη” έπαψε να έχει γνώμη,είχε μόνο κάτι να περιμένει και κάτι να φοβάται. Και ξαφνικά έγινε το ΜΠΑΜ. Πρώτα στα Εξάρχεια,μετά σε όλη την Αθήνα και τέλος,σε όλη την Ελλάδα. Τη νύχτα που ο Αλέξης έπεφτε νεκρός από τη σφαίρα ενός μπάτσου-σερίφη,σε όλη την Ελλάδα γινόντουσαν πορείες διαμαρτυρίας για τη δολοφονία του. Στη συνέχεια το σκηνικό άλλαξε. Άρχισε να καίγεται η Αθήνα,ακολούθησε η Θεσσαλονίκη και ξαφνικά η χώρα βρισκόταν “στο έλεος των κουκουλοφόρων” (τάδε έφη Πρετεντέρης, Τρέμη, και οι υπόλοιποι γνωστοί άγνωστοι της tv).
Πέρασαν 1-2 μέρες και το πράγμα αντί να ξεφουσκώσει φούντωνε όλο και περισσότερο. Ήρθε και η κηδεία με την αστυνομική ηλιθιότητα στο μεγαλείο της. Οι δημοσιογράφοι απορούσαν ως πότε θα συνεχιστεί.Οι της αντιπολίτευσης καταδίκαζαν την κυβέρνηση (με εξαίρεση το ΛΑΟΣ που καταδίκαζε τα 15χρονα,τους Αλβανούς και τον Τσίπρα). Οι της κυβέρνησης καταδίκαζαν τους “γνωστούς αγνώστους που πάνε να καταλύσουν τη σύγχρονη δυτική δημοκρατία μας”. Οι εκπρόσωποι της Αστυνομίας καταδίκαζαν τους μαθητές και τους δημοσιογράφους. Οι δημοσιογράφοι καταδίκαζαν και αυτοί κάτι από τα παραπάνω,ανάλογα με την κομματική τους προέλευση. Για να μη μιλήσω για εκείνο το δόλιο το ΚΚΕ και το θλιβερό του διήγημα.
Και για να φτάσω στην ουσία. Αναφέρθηκα στη γενιά που βγήκε στο δρόμο μετά τη δολοφονία του Καλτεζά. Η δική μας γενιά όμως άφησε πολλές δολοφονίες να περάσουν μέχρι να ταρακουνηθεί και να συνειδητοποιήσει οτι όλα όσα θεωρούσε δεδομένα (το δικαίωμα στη ζωή ας πούμε) δεν ήταν τελικά ακριβώς έτσι. Άφησε πίσω της πολλά χωρίς να αντιδράσει. Και όταν τελικά τα πράγματα έφτασαν στο απροχώρητο βγήκε στο δρόμο και τα ρήμαξε όλα.
Εμείς οι ίδιοι ακόμη,που βγήκαμε στο δρόμο πάθαμε σοκ από τον παλμό και τη συμμετοχή. Πάθαμε σοκ βλέποντας 15χρονους μαθητές να πετάνε πέτρες και να φωνάζουν σαν να ήταν ο αδερφός τους που δολοφονήθηκε. Γιατί? Περιμέναμε ότι αυτά χωρίς κανένα μέλλον παιδιά θα έμεναν με σταυρωμένα χέρια? Ή μήπως οτι θα έκαναν καθιστική διαμαρτυρία και θα γυρνούσαν σπίτι? Ευτυχώς όχι. Ευτυχώς από ότι φαίνεται,αυτή η γενιά δεν θα αφήσει τίποτα να περάσει ατιμώρητο. Και λέω ευτυχώς γιατί εμείς αποτύχαμε στο να σταματήσουμε την αυθαιρεσία,την καφρίλα και την ηλιθιότητα. Δεχτήκαμε να καπελωθούν οι αγώνες μας, δεχτήκαμε να είμαστε απλά η γενιά στο ενδιάμεσο 2 κόσμων,δεχτήκαμε να μας λένε απολιτίκ,αδιάφορους και βολεψάκηδες. Οι 15άρηδες όμως δεν θα είναι τόσο εύκολη λεία όσο εμείς. Γιατί δεν έχουν τίποτα να χάσουν. Και πάλι καλά δηλαδή γιατί μόνο όσο υπάρχουν αυτοί μπορούμε να ελπίζουμε σε κάτι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου